Οι εργαζόμενοι υψηλών επιδόσεων είναι οι πιο παραμελημένοι μέσα στις εταιρείες

Κορυφαίοι οργανισμοί, μετά το μεγάλο κύμα παραιτήσεων και το φαινόμενο του quiet quitting, προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν τα καλύτερα στελέχη τους. Αυξήσεις μισθών, περισσότερα προνόμια, μεγαλύτερη ευελιξία. Κι όμως, πολλές εταιρείες συνεχίζουν να χάνουν εκείνους που δεν αντέχουν να χάσουν: τους εργαζόμενους με τις υψηλότερες επιδόσεις.

Το πρόβλημα δεν είναι πρωτίστως οικονομικό. Είναι πρόβλημα εξέλιξης.

Η έρευνα δείχνει σταθερά ότι οι high achievers δεν φεύγουν επειδή δεν πληρώνονται αρκετά. Φεύγουν επειδή νιώθουν παραγνωρισμένοι, στάσιμοι και δεδομένοι. Πολύ συχνά, η «ανταμοιβή» για την καλή τους απόδοση είναι απλώς… περισσότερη δουλειά.

Η κατάρα της επάρκειας: Όταν το να είσαι καλός σε όλα μπορεί να σε εμποδίσει να ξεχωρίσεις σε κάτι

Το micromanagement είναι η μεγαλύτερη παραπλάνηση στον σύγχρονο εργασιακό χώρο

Αυτό που σχεδόν κανείς δεν συζητά

Τα συστήματα αξιολόγησης απόδοσης υπάρχουν σχεδόν σε κάθε μεγάλο οργανισμό. Όσοι υπολείπονται των προσδοκιών εντοπίζονται γρήγορα και μπαίνουν σε πλάνα βελτίωσης: εκπαίδευση, καθοδήγηση, συχνό feedback, συγκεκριμένα ορόσημα, στενή παρακολούθηση από τη διοίκηση.

Αλλά τι συμβαίνει με εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή; Με όσους ξεπερνούν συστηματικά τις προσδοκίες;

Συνήθως ακούνε ένα «μπράβο, συνέχισε έτσι» και μένουν μόνοι τους μέχρι την επόμενη ετήσια αξιολόγηση.

Οι εργαζόμενοι με τη μεγαλύτερη δυναμική εξέλιξης λαμβάνουν, στην πράξη, τη λιγότερη στοχευμένη ανάπτυξη.

Κι αυτό είναι βαθιά αντιπαραγωγικό. Η έρευνα γύρω από την εξειδίκευση και την ανάπτυξη δεξιοτήτων δείχνει ότι όσοι ήδη αποδίδουν σε υψηλό επίπεδο είναι εκείνοι που ωφελούνται περισσότερο από απαιτητικές αποστολές, ουσιαστικό feedback και συνειδητή εξάσκηση.

Κι όμως, οι περισσότεροι οργανισμοί επενδύουν τους πόρους τους εκεί όπου η απόδοση είναι η χαμηλότερη.

Γιατί οι high achievers φεύγουν πιο εύκολα

Στην έρευνα για το βιβλίο The Success Factor, αλλά και σε συνεντεύξεις με βραβευμένους με Νόμπελ, κορυφαίους αθλητές, αστροναύτες και ανώτατα στελέχη, ένα μοτίβο εμφανίζεται ξανά και ξανά: οι high achievers κινούνται από την εξέλιξη, όχι από την άνεση.

• Όταν σταματούν να μαθαίνουν, αποσυνδέονται.
• Όταν νιώθουν ότι η ανάπτυξή τους έχει «ταβάνι», αρχίζουν να κοιτάζουν αλλού.
• Και όταν οι ανταγωνιστές τους προσφέρουν προκλήσεις και εξέλιξη, δίνουν προσοχή.

Οι οργανισμοί συχνά συγχέουν τη σταθερότητα με την ικανοποίηση. Στην πραγματικότητα, η στασιμότητα είναι ένας από τους ισχυρότερους προγνωστικούς παράγοντες εθελοντικής αποχώρησης των κορυφαίων εργαζομένων.

Το κρυφό κόστος της παραμέλησης των κορυφαίων

Τα δεδομένα είναι αμείλικτα: οι εργαζόμενοι υψηλής απόδοσης είναι έως και 400% πιο παραγωγικοί από τον μέσο εργαζόμενο. Σε εξειδικευμένους τομείς, το χάσμα μπορεί να φτάσει ακόμη και το 800%.

Η διαφορά δεν είναι γραμμική. Είναι εκθετική.

Ένας εργαζόμενος χαμηλής απόδοσης που βελτιώνεται ελαφρώς μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητά του κατά 10–15%. Ένας high achiever που αναπτύσσεται συνειδητά μπορεί να δημιουργήσει νέες ροές αξίας, να ανεβάσει ολόκληρες ομάδες, να λειτουργήσει ως άτυπος ηγέτης και μέντορας. Συχνά γίνεται και ο καλύτερος «στρατολόγος» ταλέντου, αφού το περιβάλλον του αποτελείται από ανθρώπους αντίστοιχου επιπέδου.

Κι όμως, οι περισσότερες εταιρείες κατανέμουν τους πόρους ανάπτυξης σαν αυτά τα σενάρια να είναι ισοδύναμα. Δεν είναι.

Όταν ένας κορυφαίος εργαζόμενος φεύγει, ο οργανισμός δεν χάνει απλώς ένα άτομο. Χάνει γνώση, ταχύτητα, κουλτούρα και συχνά τη συνοχή της ομάδας.

Τι κάνουν διαφορετικά οι αποτελεσματικοί ηγέτες

Η λύση δεν απαιτεί τεράστιους προϋπολογισμούς ή περίπλοκα προγράμματα. Απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας.

Οι αποτελεσματικοί ηγέτες αντιμετωπίζουν τους κορυφαίους εργαζόμενους με την ίδια πρόθεση και φροντίδα που δείχνουν στα πλάνα βελτίωσης απόδοσης.

Δεν υποθέτουν ότι «είναι εντάξει». Ρωτούν:

• Ποια δεξιότητα θέλεις να αναπτύξεις τώρα;
• Ποια πρόκληση θα σε εξέλιζε πραγματικά;
• Τι υποστήριξη χρειάζεσαι για να πας πιο μακριά;

Αυτές οι συζητήσεις στέλνουν ένα καθαρό μήνυμα: η αριστεία αναγνωρίζεται, η εξέλιξη δεν έχει ταβάνι και εδώ η ανάπτυξη μετράει.