Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό

Προχθές πήγα τη μικρότερη κόρη μου μια βόλτα από τον παιδικό σταθμό που θα πάει. Η εμπειρία τελείως διαφορετική από τις δύο προηγούμενες φορές.

Όταν την είδα να αφήνει το χέρι μου και να το δίνει με χαρακτηριστική άνεση στην νηπιαγωγό και να με χαιρετάει να φύγω, έμεινα άναυδη.

Θυμήθηκα τις ατελείωτες εκείνες ώρες που ξεροστάλιαζα έξω από την αντίστοιχη τάξη της πρώτης μου κόρης, όταν τελικά την καταφέρναμε να μπει μέσα. Κλάμα, φωνές, απειλές, παρακάλια, τα πάντα αρκεί να μην την άφηνα στο σχολείο. Κι αυτό κράτησε περίπου δύο βασανιστικές εβδομάδες και κάθε Δευτέρα για κανένα μήνα ακόμα.

Στη δεύτερη κόρη, οι δύο εβδομάδες έγιναν μία, οι Δευτέρες του ενός μήνα έγιναν δύο και ούτω κάθε εξής.

Το τρίτο παιδί, στον αυτόματο πιλότο γενικώς. Έχει περπατήσει πιο γρήγορα, έχει βγάλει τις πάνες πιο εύκολα και πιο γρήγορα, χρησιμοποιεί απίστευτες λέξεις και εκφράσεις και ανυπομονεί να πάει στο σχολείο!