«Ξέρεις τι πονάει; Ότι κανείς δε ΦΤΑΙΕΙ, κανείς δε λέει μια συγγνώμη ή δεν αναλαμβάνει την ευθύνη»

«Ξέρεις τι πονάει; Ότι κανείς δε ΦΤΑΙΕΙ, κανείς δε λέει μια συγγνώμη ή δεν αναλαμβάνει την ευθύνη»

Ο αγαπημένος δάσκαλος όλων των παιδιών και ο influencer εκπαιδευτικός που ακολουθούν δεκάδες μαμάδες, επέστρεψε με μια ακόμα ανάρτηση για τα Τέμπη που αφορά στην ανάληψη της ευθύνης.

Ο Μάριος Μάζαρης, ο δάσκαλος που αγαπούν τα παιδιά μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram, το δημοφιλές School Marius, επανήλθε στο θέμα των Τεμπών και αυτή τη φορά προσπάθησε να δείξει στους μαθητές του τη σημασία της ανάληψης ευθύνης.

Ευθύνη σημαίνει...

«Ξέρετε τι με πονάει πιο πολύ κάθε φορά; ρώτησα τα παιδιά. Ότι κανείς δε ΦΤΑΙΕΙ, κανείς δε λέει μια συγγνώμη ή δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.

Μιλήσαμε για το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, εικόνες δεν είδαμε -η πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς ξεπερνά τη φαντασία πολλές φορές-, μιλήσαμε για το τι πήγε λάθος και κυρίως για τη σημασία της ΕΥΘΥΝΗΣ.

Όχι ότι αλλάζει κάτι μετά, δε γυρίζουν πίσω οι νεκροί, αλλά ίσως αποδίδει μια δικαιοσύνη στο σύμπαν, κάποιος αναγνωρίζει το λάθος του και δείχνει ότι το μετάνιωσε, είτε έγινε σκόπιμα είτε από αμέλεια, εγκληματική πολλές φορές.

Ακόμα και τα παιδιά δυσκολεύονται σε αυτό, όταν προσπαθείς να λύσεις μια διαγώνια, έναν καυγά, κανείς δε φταίει «ΟΧΙ ΕΓΩ, Όχι εγώ» λένε όλα, όταν ρωτάς ποιος έσπασε κάτι ή χάλασε «Όχι εγώ, όχι εγώ» ή προσπαθούν να μοιραστούν την ευθύνη «κι αυτός το έκανε, κι εκείνος έκανε το ίδιο», γιατί από μικροί φοβόμαστε την ευθύνη, την τιμωρία, το μάλωμα, λες και χαλάει ο κόσμος όλος.

https://www.instagram.com/p/CpSWbsXIxli

Φτιάξαμε τις καρτέλες «ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ» - «ΠΑΙΡΝΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ», για να εξασκηθούμε στο να λέμε δυνατά πότε κάνουμε κάτι που δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε ή θα ήταν καλό για τους άλλους, αλλά και το να αναλαμβάνουμε την ευθύνη να κάνουμε κάτι καλά, κι αυτό το καλά σημαίνει δέσμευση, σημαίνει αγάπη, σεβασμός, φροντίδα, σημαίνει τα πάντα.

Τον ίδιο σεβασμό οφείλουμε να δείξουμε λέγοντας «ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ». τα παιδιά μοιράστηκαν, προβληματίστηκαν, ακούσαμε πολλά Φταίω και με συγκίνησε η αλήθεια τους αυτή. ταυτόχρονα πολλά πήραν την ευθύνη να προσπαθήσουν για κάτι με όλες τους τις δυνάμεις τις επόμενες μέρες κι αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο.

«Ίσως δικαίως οι μανάδες είναι υπερπροστατευτικές στην Ελλάδα, κανείς άλλος δε σε προστατεύει εδώ»

Ο School Marius είχε κάνει ένα viral κείμενο για τις μαμάδες στην Ελλάδα που δικαίως είναι υπερπροστατευτικές

«Μεγάλωσα κι εγώ με το «μαμά, θα σε πάρω όταν φτάσω». Δεν το κάνω πάντα, το λέω για να σταματήσει η μάνα μου να ανησυχεί. Και μπαίνω σε τρένα και πλοία και αεροπλάνα. Όπως τόσοι και τόσοι, όπως τόσα και τόσα παιδιά που λίγο πολύ ξέρουμε. Είναι τα ίδια παιδιά που ανεβάζουν οι γονείς φωτογραφίες στο διαδίκτυο να κάνουν μπάνιο σε θάλασσες, να χορεύουν σε πάρτι, να παίρνουν απολυτήριο και πτυχίο, να κάνουν αγκαλιές και καρδούλες και χαρές, είναι παιδιά που ζουν τη ζωή που τους αξίζει, προσπαθώντας να επενδύσουν στην κωμωδία. Η χώρα αυτή όμως έχει μια έφεση στην τραγωδία. Κάθε καλοκαίρι θα κατεβάσει στην Επίδαυρο πάλι και πάλι τις ίδιες, δεν τις βαριέται. Την Ιφιγένεια που θυσιάζουν, την Αντιγόνη που τη θάβουν, τα παιδιά της Μήδειας, έχει συνηθίσει η Ελλάδα να σκοτώνει τα παιδιά της.

https://www.instagram.com/p/CpQNEFAowsO

Ο δάσκαλος που αγαπούν όλα τα παιδιά είπε την πιο μεγάλη αλήθεια για τον συγγραφέα που συνελήφθη

Οι τραγωδίες της κρατάνε μέχρι την επόμενη. Πλοία βουλιάζουν, τρένα εκτροχιάζονται, λεβητοστάσια σχολείων εκρήγνυνται, πούλμαν συγκρούονται, δάση και γειτονιές θα καίγονται, τίποτα όμως δεν αλλάζει, τα θύματα γίνονται ένα «κρίμα τα παιδιά», γίνονται ανάρτηση και πάμε μπροστά.

Τίποτα δε διορθώνεται. όλα μια τρεχάλα. Ζούμε με ρυθμούς βιασύνης, έναν μανδύα εκσυγχρονισμού πάνω από μια προχειρότητα και μια ασέβεια στη ζωή, με προγράμματα ευρωπαϊκά, κοινοτικά, με ύλη να τρέχει στα σχολεία, με ωράρια ακατάπαυστα, με ζωές που δεν προλαβαίνει να χαρεί η μία την άλλη, με οικογένειες που δεν έχουν χρόνο να ιδωθούν γύρω από ένα κοινό τραπέζι, με γονείς που δεν προλαβαίνουν να χαρούν τα παιδιά τους μέχρι τη μέρα που ίσως τα χάσουν. Η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου να τηλεφωνήσεις ή να πεις κατά πρόσωπο σε κάποιον «ξέρετε, δε θα δείτε ξανά το παιδί σας». Θα το βλέπετε μόνο σε φωτογραφίες που σώσατε. Aν ήμουν κινητή τηλεφωνία θα χάριζα αυτόματα όλο τον χρόνο και τα δεδομένα του κόσμου σε κάθε άνθρωπο, παιδί ή μεγάλο παιδί, θέλει να καλεί μια μάνα να της λέει «έρχομαι», «θα σε πάρω», «σ’ αγαπώ». Ίσως δικαίως οι μανάδες είναι υπερπροστατευτικές στην Ελλάδα κι ας το κοροϊδεύουμε. Ίσως κανείς άλλος δε σε προστατεύει στη χώρα αυτή».