Για εσένα που προσπαθείς να γίνεις μαμά. Και για εσένα Αγάπη μου που έχεις τα πρώτα σου γενέθλια!

Η Ρεγγίνα και εγώ είχαμε μία αμήχανη στιγμή πριν από περίπου 2,5 χρόνια. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα event. Εγώ ήμουν 7 μηνών έγκυος κι εκείνη λίγες εβδομάδες πριν είχε αναγκαστεί να τερματίσει την πολυπόθητη εγκυμοσύνη της λόγω επιπλοκών.

Μιλήσαμε για λίγη ώρα. Μου εκμυστηρεύτηκε την ιστορία της. Της αποκάλυψα τις δικές μου περιπέτειες στη δεύτερη εγκυμοσύνη. Υδρονέφρωση, ασβέστωμα στην καρδιά ή αλλιώς «golf ball» όπως λέγεται στη γλώσσα των εμβρυολόγων, υποψίες για σύνδρομο Down, εσπευσμένη αμνιοπαρακέντηση και μία εβδομάδα με κλάματα στον καναπέ, ακίνητη, πίνοντας αντιβίωση και να σκέφτομαι ότι υπάρχουν πιθανότητες να διακόψω την εγκυμοσύνη μου με επείγουσα καισαρική ούσα σχεδόν 6 μηνών έγκυος. Τελικά, πήγαν όλα καλά και γέννησα την Χριστίνα.

Μου χάιδεψε την κοιλιά και έτσι απλά όπως βρεθήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε. Εκείνη με την ανακούφιση ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που περνούν τις ίδιες αγωνίες, κι εγώ γιατί ένιωσα πως της έδωσα λίγο κουράγιο για να συνεχίσει να προσπαθεί.

Χθες έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου: «Γεια σου Δεσποινάκι μου! Θυμάσαι που σου είχα πει ότι θέλω κάποια στιγμή να μοιραστώ την εμπειρία μου με άλλες μαμάδες; Νομίζω πως ήρθε η ώρα, απλώς διστάζω λίγο… Φοβάμαι μήπως δεν τα γράψω σωστά ή μήπως κάποιος σκεφτεί ότι το κάνω εκ του πονηρού…».

Διαβάζοντας το μήνυμά της σκέφτηκα πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ρεγγίνα Κουρή έχει τόσο καλούς φίλους που την αγαπάνε και τους αγαπάει. Είναι από τη φύση της μετριόφρων και δε θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει με τη στάση ζωής που έχει όσα χρόνια την ξέρω. Διάβασα το κείμενό της. Το ρούφηξα μέχρι την τελευταία λέξη του. Και τότε της απάντησα: «Ρεγγίνα μου μόνο ένας κακοπροαίρετος άνθρωπος θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο για εσένα και γι’ αυτό το εξαιρετικό κείμενο που έγραψες. Άσε με να το δημοσιεύσω! Αύριο θα κάνουμε πολλές γυναίκες χαρούμενες!», για να πάρω την απάντηση «Κάν’ το. Σ’ ευχαριστώ!».

«Έφτασε η στιγμή που μπορώ να γράψω την ιστορία μας, η στιγμή που πατάω τα πλήκτρα και δεν τρέχει κανένα δάκρυ από τα μάτια μου και που νιώθω ότι πρέπει να μοιραστώ αυτά που ζήσαμε γιατί το κλισέ ότι η Αγάπη έρχεται στο τέλος είναι αλήθεια και πιστεύω ότι θα βοηθήσει όσες περνάνε ή έχουν περάσει στο παρελθόν κάτι παρόμοιο.

Δεκέμβριος 2015.

Στο τέλος του «μήνα του μέλιτος» και ενώ συνειδητά είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε να κάνουμε παιδί, κάνω στη Νέα Υόρκη ένα τεστ εγκυμοσύνης και είναι θετικό.

Διαβάστε περισσότερα στο mothersblog.gr