Μια μαμά κάνει ιδιαίτερα προετοιμασίας για social media στην κόρη της: Μήπως να το κάναμε κι εμείς;

Μπορεί να σου ακουστεί υπερβολικό, αλλά όταν η κόρη μου ανακοίνωσε ότι θέλει το πρώτο της κινητό, ένιωσα ένα συνδυασμό ενθουσιασμού, φόβου και πανικού. Προφανώς το ζήτημα «κινητό τηλέφωνο» μετατοπίστηκε στα 15 μετά τη σχετική απαγόρευση δια νόμου αλλά η ανησυχία δεν σταματά.

Ως μαμά, το ντοκιμαντέρ «Unknown Number: The High School Catfish» μου ξύπνησε έναν νέο φόβο

Τότε είδα κάτι που με έκανε να πω: «Αυτό πρέπει να το κάνω κι εγώ!»

Μια μαμά στο TikTok αποφάσισε να φτιάξει «σχολείο social media» για την 11χρονη κόρη της, προτού καν ανοίξει το πρώτο της προφίλ.

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα: δεν χρειάζεται να περιμένουμε τα λάθη και τα δύσκολα. Μπορούμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας, να τους δώσουμε τα εργαλεία να είναι δυνατά και να χαμογελούν στον ψηφιακό κόσμο.

Μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο στο σπίτι;

Τι έκανε αυτή η μαμά;

Η προσέγγισή της είναι απλή αλλά τόσο γεμάτη νόημα. Πρώτα, εξήγησε στην κόρη της ότι οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. Κάθε σχόλιο, κάθε κριτική που μπορεί να συναντήσει online, δεν αφορά την ίδια. Είναι καθρέφτης των συναισθημάτων, της διάθεσης, ακόμα και των ανασφαλειών του άλλου εκείνη τη στιγμή. Ένα κακό σχόλιο κάτω από ένα βίντεο χορού;

Δεν έχει να κάνει με τον χορό, έχει να κάνει με το πώς νιώθει αυτός που σχολιάζει. Τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο να το καταλάβουν τα παιδιά μας χωρίς καθοδήγηση.

Μετά ήρθαν τα «γυαλιά φακού»: όχι πραγματικά γυαλιά, αλλά ένα παιχνίδι που δείχνει πώς η ζήλια, ο θυμός ή η στενοχώρια μπορούν να χρωματίσουν την οπτική των άλλων.

Κάθε φορά που η κόρη βλέπει κάποιο σχόλιο, μπορεί να σκεφτεί: «Μήπως δεν έχει να κάνει μαζί μου; Μήπως είναι η μέρα τους;» Μικρά εργαλεία, αλλά τόσο δυνατά.

Και ύστερα υπάρχει ο καθρέφτης του σχολίου.

«Φαντάσου ότι αυτό που γράφουν είναι αυτά που λένε στον εαυτό τους στον καθρέφτη».

Έτσι ξαφνικά, η κακία χάνει δύναμη. Μπορεί να τη βλέπει, να τη διαβάζει, αλλά δεν την παίρνει μέσα της.

Το τελευταίο βήμα είναι η προβολή και η συναισθηματική ανθεκτικότητα. Το παιδί μαθαίνει να αναγνωρίζει πότε κάποιος κάνει προβολή των δικών του συναισθήματων πάνω της και πώς να αντιμετωπίζει την κατάσταση με ηρεμία και αυτοπεποίθηση.

Αλήθεια, πολλές φορές αναρωτιέμαι: πόσο συχνά εμείς οι μεγάλοι χρειαζόμαστε ακριβώς το ίδιο μάθημα;

Όταν σκέφτομαι τα δικά μου πρώτα βήματα online, θυμάμαι τα likes, τα σχόλια, την αμηχανία; Πόσο εύκολα αφήναμε την κριτική να μας επηρεάζει; Αν τα παιδιά μας μάθουν πώς να διαχειρίζονται όλα αυτά προτού μπουν στον ψηφιακό κόσμο, δεν τους δίνουμε απλά ένα κινητό, τους δίνουμε εργαλεία ζωής, αυτοπεποίθηση και τη δυνατότητα να χαμογελούν, ακόμα κι όταν κάποιος τους λέει κάτι δυσάρεστο.

Και φυσικά, το σχολείο δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Πολλές μαμάδες στα σχόλια είπαν φυσιολογικά πράγματα όπως:

• Μόλις πήρα κι εγώ αυτό το μάθημα και είμαι 38!
• Τυχερή η μικρή σου, μπράβο μαμά!
• Αυτό πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία!

Σκέφτομαι ότι ίσως τελικά όλοι μας χρειαζόμαστε ένα μικρό μάθημα συναισθηματικής ανθεκτικότητας για να την παλέψουμε με την τοξικότητα.

Κι εμείς τι κάνουμε;

Μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε κι εμείς το δικό μας μίνι Σχολείο Social Media στο σπίτι; Μικρά μαθήματα, παιχνίδια, συζήτηση πάνω στα βίντεο που βλέπουν, καθρέφτες για να βλέπουν τα σχόλια χωρίς να τα παίρνουν μέσα τους, ένα ασφαλές σημείο όπου μπορούν να μάθουν να είναι ψηφιακά σοφά και συναισθηματικά δυνατά.

Και ξέρεις κάτι; Όταν ξεκινάς κάτι τέτοιο μαζί τους, δεν μαθαίνουν μόνο τα παιδιά. Μαθαίνουμε κι εμείς, ξαναθυμόμαστε τα βασικά, γελάμε μαζί τους και ίσως τελικά να νιώθουμε και λίγο πιο σίγουρες στον δικό μας ψηφιακό κόσμο.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να καθίσουμε στο σαλόνι, να φτιάξουμε χαρτάκια, να βάλουμε τα γυαλιά στην τοξικότητα και να ξεκινήσουμε κι εμείς μαθήματα; Νομίζω ότι ήρθε η ώρα…