Αν ψάχνουμε ποιος έχει προτεραιότητα στη διάβαση πεζών, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε μικρά παιδιά
Αν ακόμα ψάχνουμε ποιος έχει προτεραιότητα στη διάβαση πεζών, τότε είναι βέβαιο: θα συνεχίσουμε να θρηνούμε μικρά παιδιά. Το χρωστάμε στον Μάξιμο και σε όλα τα παιδιά που χάνουν κάθε μέρα τη ζωή τους στον δρόμο, να μη μείνει αυτή η υπόθεση «άλλο ένα τραγικό περιστατικό».
Σήμερα, ο Μάξιμος δεν θα γυρίσει στο σπίτι του. Το πατίνι του θα μείνει ακουμπισμένο στη γωνιά που το άφησε τελευταία φορά. Σήμερα, έπιασα το χέρι της 11χρονης κόρης μου πιο σφιχτά στον δρόμο, σαν να ήθελα να την κρατήσω για πάντα δίπλα μου. Σήμερα, σκέφτηκα ξανά και ξανά όλες τις φορές που της είπα «πρόσεχε στη διάβαση», όλες τις φορές που πίστεψα ότι οι λευκές γραμμές στον δρόμο ακόμα και μπροστά από ένα σχολείο, είναι καταφύγιο και όχι παγίδα.
- Θανατηφόρα τροχαία στον δρόμο. Αρκούν τα πιο αυστηρά πρόστιμα; Το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας απαντά
- Στην εποχή της παρακμής και του τί θα πει ο κόσμος, η γιαγιά Τιτίκα από τη γειτονιά έσωσε μια 8χρονη
Σήμερα, πονάω για μια μάνα που είδε το παιδί της να σβήνει λίγα μέτρα μακριά από το σχολείο του, εκεί όπου θα έπρεπε να είναι πιο ασφαλές. Για μια οικογένεια που έζησε το αδιανόητο, ενώ το παιδί τους δεν έκανε κανένα λάθος απλώς προσπάθησε να περάσει από τη διάβαση πεζών.
Σήμερα, θα τρέμω δέκα φορές ακόμα πιο πολύ για το Γυμνάσιο που έρχεται, για το κινητό που η μικρή θέλει, για το κινητό που μπορεί να την αποσπάσει την ώρα που θα περνά το πεζοφάναρο.
Η τραγωδία στην Ηγουμενίτσα με τον 11χρονο Μάξιμο δεν είναι «άλλο ένα τροχαίο».
Είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας. Ένα παιδί, στην ηλικία που θα έπρεπε να γελάει, να παίζει και να χτίζει το μέλλον του, βρέθηκε άψυχο στην άσφαλτο, λίγα μέτρα μακριά από το σχολείο του.
Ο Μάξιμος προσπάθησε να περάσει από τη διάβαση πεζών, εκεί όπου η νομοθεσία, η λογική και η ανθρωπιά ορίζουν ότι τα αυτοκίνητα οφείλουν να σταματούν. Δεν ήταν απερίσκεπτος, δεν παραβίασε κανέναν κανόνα. Έκανε αυτό που του μάθαμε όλοι: να περάσει από το σημείο που θεωρητικά είναι ασφαλές.
Αλλά όχι στην Ελλάδα. Η διάβαση πεζών ισχύει μόνο αν δεν βιάζεσαι, αν κοιτάζεις τον δρόμο και όχι το κινητό, αν είσαι οδηγός με την ουσία της λέξης κι όχι τυχαία.
Κι η εικόνα της μητέρας που ουρλιάζει πάνω από το παιδί της, οι γιατροί που δίνουν μάχη να το κρατήσουν στη ζωή, είναι στιγμές που θα έπρεπε να μας στοιχειώνουν όλους.
Γιατί αύριο μπορεί να είναι το δικό μας παιδί.
Η Ελλάδα θρηνεί εκατοντάδες ανθρώπους κάθε χρόνο από τροχαία δυστυχήματα, και όμως, ακόμα συζητάμε για τα «αυτονόητα»: αν σταματάμε στις διαβάσεις, αν δίνουμε προτεραιότητα σε έναν πεζό, αν ένα πατίνι ή ένα ποδήλατο «μετράει» ως χρήστης του δρόμου. Κάθε φορά που ψάχνουμε «ελαφρυντικά» για τον οδηγό και όχι λύσεις για το μέλλον, χάνουμε κι άλλο ένα παιδί, κι άλλο έναν άνθρωπο.
Δεν φταίει μόνο η 58χρονη οδηγός. Φταίει η νοοτροπία μας, η ανοχή μας, η πολιτεία που δεν διασφαλίζει πραγματικά τις διαβάσεις με φωτεινά σήματα, κάμερες και συστηματικούς ελέγχους. Φταίει ότι εδώ και δεκαετίες δε διδάσκουμε στα σχολεία τη σημασία του σεβασμού στον δρόμο, αλλά αφήνουμε την οδική παιδεία στην τύχη της.
Αν ακόμα ψάχνουμε ποιος έχει προτεραιότητα στη διάβαση πεζών, τότε είναι βέβαιο: θα συνεχίσουμε να θρηνούμε μικρά παιδιά.
Το χρωστάμε στον Μάξιμο και σε όλα τα παιδιά που χάνουν κάθε μέρα τη ζωή τους στον δρόμο, να μη μείνει αυτή η υπόθεση «άλλο ένα τραγικό περιστατικό».
Το χρωστάμε στα παιδιά που μεγαλώνουμε και δεν μπορούμε να τα έχουμε αιώνια πιασμένα από το χέρι μας.
Το χρωστάμε σε εμάς τους ίδιους να σταματήσουμε να οδηγούμε σαν να είμαστε μόνοι μας στον δρόμο, σαν να είμαστε οι μόνοι που βιαζόμαστε.
Η ζωή δεν μπορεί να ζυγίζεται με δευτερόλεπτα καθυστέρησης πίσω από το τιμόνι.
«Το τροχαίο ήταν το restart», λέει η Γεωργία Καλτσή που δεν άφησε την αναπηρία να την αλλάξει
Diogo Jota: Το τραγικό τροχαίο 11 μέρες μετά τον γάμο του, έχοντας αποκτήσει 3 παιδιά
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας δεν αφήνει καμία απορία:
«ο οδηγός υποχρεούται να σταματά μπροστά στη διάβαση πεζών».
Όχι «αν προλάβει», όχι «αν δεν αιφνιδιαστεί», όχι «αν έχει καλή ορατότητα».
Υποχρεούται. Τελεία.
Αν λοιπόν συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε αυτό το «τελεία» σαν υποσημείωση, αν συνεχίσουμε να παζαρεύουμε ποιος έχει προτεραιότητα στη διάβαση, τότε να ξέρουμε: θα συνεχίσουμε να χάνουμε παιδιά και κάθε φορά, θα φταίμε όλοι μας.
Την ημέρα αυτή, που θρηνούμε την απώλεια του μικρού Μάξιμου, δεν θα μπορούσα παρά να ζητήσω το σχόλιο του Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας (Ι.Ο.ΑΣ.) «Πάνος Μυλωνάς». Ο Δημήτρης Λαζαρίδης, Κοινωνιολόγος, Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Η απώλεια του μικρού Μάξιμου στη διάβαση πεζών, όπως και η πρόσφατη θυσία της γιαγιάς που έσωσε το παιδί που κρατούσε από το χέρι, μας συγκλονίζουν όλους και θέτουν με τον πιο σκληρό τρόπο το ερώτημα: Αρκούν οι ποινές;
Για το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας (Ι.Ο.ΑΣ.) «Πάνος Μυλωνάς», η απάντηση είναι σαφής: καμία ποινή από μόνη της δεν μπορεί να φέρει πίσω τις ζωές που χάθηκαν.
Ωστόσο, η αυστηρή και αμερόληπτη εφαρμογή του νόμου, σε συνδυασμό με την πρόληψη, την εκπαίδευση και την καλλιέργεια κουλτούρας σεβασμού στο δρόμο, είναι απολύτως αναγκαίες.
Ο πεζός έχει πάντα προτεραιότητα. Ιδίως το παιδί στο δρόμο δεν είναι απλώς ένας ακόμη πεζός· είναι το πιο ευάλωτο μέλος της κοινωνίας μας και η προστασία του αποτελεί ηθική και νομική υποχρέωση όλων. Η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, η αδιαφορία και η έλλειψη σεβασμού για τις διαβάσεις και η επιθετική οδήγηση συνιστούν εγκληματική συμπεριφορά και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες.
Το Ι.Ο.ΑΣ. αγωνίζεται εδώ και 20 χρόνια για να μπει τέλος στην ανοχή απέναντι σε επικίνδυνες πρακτικές και να υιοθετηθεί επιτέλους η αρχή ότι κανένας θάνατος στο δρόμο δεν είναι αποδεκτός.
Η Πολιτεία, οι φορείς και όλοι εμείς ως πολίτες έχουμε ευθύνη να στηρίξουμε την προστασία της ζωής στο δρόμο με πράξεις – όχι με λόγια – σε μια στρατηγική που βάζει την ανθρώπινη ζωή πάνω απ’ όλα.
Μόνο έτσι θα σταματήσουμε να μετράμε χαμένες ζωές παιδιών και αδικοχαμένων πεζών στις διαβάσεις και να θρηνούμε θύματα που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.
Bloggers
