Η Lana Del Rey έγινε 38 & είναι σαν να μην πέρασε μέρα από τότε που ακούγαμε «Blue Jeans» στο repeat

Το να μπορείς να κάνεις διασκευή Nina Simone και να πεις με μοναδικό τρόπο «I'm just a soul whose intentions are good», και να το εννοείς, εκτός από ταλέντο θέλει και αυθεντικότητα την οποία -ας είμαστε ειλικρινείς- η Lana Del Rey διαθέτει σε υπερβολικό βαθμό.

Ας συμφωνήσουμε ότι τα τραγούδια της δημιουργούν μια συγκεκριμένη συναισθηματική φόρτιση και η αλχημική σχέση με τη νοσταλγία υπαινίσσεται στοιχεία του εγκόσμιου ή ακόμα και απαίσιου κάτω από ένα λαμπερό ιδανικό. Την ώρα που η καλλιτέχνης ζει μέσα στην πραγματικότητα που όλοι μοιραζόμαστε, αλλά φτιάχνει μουσική μόνο μέσα στη δική της, όσο πιο αληθινά γίνονται όλα στα τραγούδια της, τόσο λιγότερο αληθινά τα νιώθουμε μέσα στο κεφάλι μας.

Η «βασίλισσα της εναλλακτικής μουσικής» είναι δημοφιλής για τον ξεχωριστό κινηματογραφικό της ήχο, που έχει επηρεαστεί από τη μουσική των δεκαετιών του '50 και '60, από τη hip-hop μουσική, και από τραγουδιστές όπως Elvis Presley, Nancy Sinatra και Nirvara, όπως φαίνεται σε τραγούδια της όπως το National Anthem και το ομότιτλο Born To Die. Η dark τραγουδίστρια -που όσο κι αν ήθελε ευτυχώς δεν μπήκε στο καταραμένο club 27 που μας στέρησε κορυφαίους καλλιτέχνες- θεωρείται από τις πιο επιδραστικές παρουσίες της σύγχρονης μουσικής σκηνής και όπως έχουν παρατηρήσει μουσικολόγοι, ηγήθηκε με το στιλ της mainstream μουσικής κατά τη δεκαετία του 2010, απαλλάσσοντάς την από τους χορευτικούς και χαρωπούς ρυθμούς που τη χαρακτήριζαν έως τότε και προσδίδοντάς της μελαγχολικούς στίχους και υποβλητικές μελωδίες.

Εκτός από την επιρροή της Sinatra στη μουσική, υπάρχουν αναφορές και στο στιλ της iconic τραγουδίστριας. Η κοπέλα που πριν από 11 χρόνια μάς έκανε να ακούμε στο repeat το «Blue Jeans» μάς θυμίζει περασμένες δεκαετίες με τις εμπνευσμένες δημιουργίες από τη δεκαετία του '60, τα στενά τζιν παντελόνια της δεκαετίας του '70, και την αυθεντική «κακιά» girly εμφάνιση της δεκαετίας του '80. Τα ρετρό μαλλιά της αποτελούν ένα κεφάλαιο από μόνα τους όσον αφορά στο beauty σκέλος και είναι πάντα φτιαγμένα σε στυλ vintage εμπνευσμένα από τη δεκαετία του '40 ή ίσιο style των '70s.

Η ερώτηση αν «Επιτρέπεται να παρουσιάζομαι με όμορφο τρόπο;» ήταν συνεχής στο ξεκίνημά της και ευτυχώς ξέφυγε γρήγορα από ανόητα κλισέ που υπονομεύουν την ομορφιά που ξεκινάει από μέσα και καταλήγει στο έξω.

Η 38χρονη γεννημένη ως Elizabeth Grant είχε αποκαλύψει για την επιλογή του καλλιτεχνικού της ονόματος: «Ήθελα ένα όνομα με το οποίο θα ταίριαζα τη μουσική. Πήγαινα στο Μαϊάμι πολύ εκείνο το καιρό, μιλούσα πολλά ισπανικά με τους φίλους μου από την Κούβα. Το Lana Del Rey μάς θυμίζει την αίγλη του παραθαλάσσιου, ακούγεται υπέροχο όταν προφέρεται». Είχε αποκαλύψει επίσης ότι οι δικηγόροι της και οι μάναντζέρ της δημιούργησαν το όνομα Lana Del Rey και την έκαναν να το υιοθετήσει ως καλλιτεχνικό.

Η Lana είναι φανατική του Carl Jung και πιστεύει πως όπως η μόνη ευκαιρία που έχει το ασυνείδητο να σου μιλήσει είναι μέσω των ονείρων σου ή μέσω της αυτόματης γραφής και κάτι παρόμοιο συμβαίνει με αυτό όταν τραγουδάει στο τηλέφωνό της τα πρωινά.

Η σπουδαία μουσικός, ξεκίνησε να τραγουδάει όταν ήταν μικρή, ως ψάλτης, στην χορωδία της εκκλησίας. Όταν ο θείος της την δίδαξε πώς να παίζει κιθάρα στα 18 της, ομολόγησε: «Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να γράψω πιθανώς ένα εκατομμύριο τραγούδια με αυτές τις έξι χορδές. Πάντα τραγουδούσα, αλλά δεν είχα σχέδιο να το επιδιώξω σοβαρά. Όταν έφτασα στη Νέα Υόρκη, άρχισα να παίζω σε κλαμπ στο Μπρούκλιν, είχα καλούς φίλους και φανατικούς οπαδούς στην underground σκηνή, αλλά παίζαμε μόνο για μας, επειδή μας άρεσε».

Το να ακούει κανείς τη Lana να τραγουδά για λίγo και να σταματάει ο χρόνος, είναι ίσως ο μεγαλύτερος έπαινος που μπορεί να αποσπάσει κάποιος καλλιτέχνης στους πολύ γρήγορους καιρούς που διανύουμε.

Η αμφιλεγόμενη Lana Del Rey

Το «Norman Fucking Rockwell!» -το έκτο άλμπουμ της στην καριέρα της, καθώς και τα δύο πρώτα άλμπουμ της Del Rey, «Born to Die» και «Ultraviolence», βρέθηκαν σε κορυφαίες λίστες και την καθιέρωσαν.

Παρά τη μεγάλη επιτυχία και πέρα από τα διάφορα κακόβουλα σχόλια για την εμφάνισή της και τα κιλά της, ήταν πριν από περίπου τρία χρόνια όταν η συμπεριφορά της Del Rey άρχισε να γίνεται περισσότερο πρωτοσέλιδο από τη μουσική της.

Όλα ξεκίνησαν στις 21 Μαΐου, τέσσερις μήνες αφότου παρευρέθηκε στα Grammy 2020, όταν μοιράστηκε μια μακροσκελή ανοιχτή επιστολή στο Instagram. Θέτοντας «ερωτήματα για τον πολιτισμό», η ίδια επαίνεσε τη δική της κληρονομιά και περιέγραψε γενικά τους επικριτές της ως «αξιολύπητους». Μετά από χρόνια αντιδράσεων για τα ευαίσθητα θέματα που «αγγίζει» στα τραγούδια και τα βίντεο κλιπ της (π.χ. οικειοποίηση της κουλτούρας των Ινδιάνων, εξιδανίκευση ενδοοικογενειακής βίας με εξώφυλλο άλμπουμ της κ.λπ.) η Del Rey ξέσπασε τότε χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τραγουδίστριες όπως Doja Cat, Ariana Grande, Cardi B, Nicki Minaj και Beyoncé οι οποίες «δε φοράνε ρούχα».

Άλλη κίνησή της που συζητήθηκε αρνητικά ήταν όταν σε εξώφυλλο του Fader τον Ιούνιο του 2014, η Lana Del Rey παραδέχτηκε ότι την απωθεί το θέμα empowering των γυναικών. «Για μένα, το θέμα του φεμινισμού απλά δεν είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια. Με ενδιαφέρει περισσότερο, ξέρετε, η SpaceX και η Tesla, τι πρόκειται να συμβεί με τις διαγαλαξιακές μας δυνατότητες. Κάθε φορά που οι άνθρωποι αναφέρουν το θέμα του φεμινισμού, λέω: "Θεέ μου". Απλά δεν ενδιαφέρομαι τόσο πολύ». Αξίζει να αναφερθεί ότι σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις της στη βρετανική εφημερίδα The Guardian το 2011, η Del Rey περιέγραψε το καλλιτεχνικό της στυλ ως «η Λολίτα που χάθηκε στη γειτονιά». Δήλωσε για την οποία δέχθηκε επίσης πολύ αρνητική κριτική.

Η φήμη της υπέστη πτώση, χάρη σε μια σειρά από αμφιλεγόμενες δημόσιες δηλώσεις μέσα στα χρόνια, αμφισβητήσιμες απόψεις όπως για τη χρήση μάσκας και την τάση της να κάνει προκλητικές δηλώσεις που ξέρει πως θα συζητηθούν. Πολλοί θαυμαστές της λένε μάλιστα ότι «έχασαν τον σεβασμό» για εκείνη ενώ αξιοσημείωτο είναι πως περιγράφεται όλο και περισσότερο στο διαδίκτυο ως «προβληματική λευκή γυναίκα».

Το νέο άλμπουμ και η συνέντευξη στο «Interview»

Ήταν πριν από 4 μήνες όταν η Lana Del Rey παραχώρησε μία ιδιαίτερη συνέντευξη στη Billie Eilish για λογαριασμό του «Interview», όπου μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στα ατελείωτα άρθρα στα οποία κατηγορούσαν την ίδια και τα τραγούδια της πως δεν είναι φεμινίστρια, αν και εκείνη προσπαθούσε απλώς να ανακαλύψει τον εαυτό της.

Η 38χρονη έβλεπε ατελείωτα άρθρα που την κατηγορούσαν ότι δεν είναι φεμινίστρια ή ότι θέλει να είναι νοικοκυρά, ενώ εκείνη προσπαθούσε απλώς να ανακαλύψει τον εαυτό της. «Ήταν σαν δίκη μαγισσών και ευτυχώς διανύουμε μία διαφορετική εποχή».

Η συνέντευξη έγινε τον Φεβρουάριο με αφορμή την κυκλοφορία του νέου album της Lana del Rey, «Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd», που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτη. Δίσκος που εστίασε για πρώτη φορά στην πιο ανάλαφρη πλευρά της Rey χωρίς όμως να λείπουν και τα τραγούδια που αποκαλύπτουν τις ευάλωτες πλευρές της.

Στο Q&A ξεχώρισε και η στιγμή που η Billie Eilish θέλησε να την ευχαριστήσει για τη συνεισφορά της στη μουσική: «Άνοιξες τον δρόμο για όλους μας. Οι άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να τραγουδήσουν σαν εσένα. Άλλαξες τον τρόπο με τον οποίο η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζει τη μουσική».

Κάποιες ατάκες της Lana Del Rey με αφορμή τα 38ά γενέθλιά της σήμερα 21 Ιουνίου

«Πιστεύω ότι τίποτα δεν συμβαίνει κατά λάθος. Ξέρετε, το σύμπαν έχει ένα θεϊκό σχέδιο».

«Κοιτάζοντας πίσω, το παρελθόν μου φαντάζει πιο παράξενο από έναν ξένο».

«Η μόδα εμπνέεται από τη νεολαία και τη νοσταλγία και αντλεί έμπνευση από τα καλύτερα του παρελθόντος».

«Συνήθιζα να αναρωτιόμουν αν ήταν το σχέδιο του Θεού να μείνω μόνη μου τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου. Βρήκα όμως την ηρεμία. Βρήκα την ευτυχία μέσα στους ανθρώπους και στον κόσμο».

«Το να νιώθεις ότι σε σέβονται άνθρωποι που κάνουν το ίδιο πράγμα που κάνεις εσύ είναι απίστευτο και απαραίτητο».

«Είμαι συγγραφέας πρώτα και μετά τραγουδίστρια».

«Όταν έβγαλα το «Video Games» τον Μάιο του 2011, ήταν ένα ερωτικό τραγούδι διάρκειας 5:25 λεπτών. Έμεινα έκπληκτη όταν πολλοί άνθρωποι είπαν ότι το άκουγαν. Έμεινα έκπληκτος όταν πήγε στο ραδιόφωνο, χωρίς να ξέρω καν πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο!».

«Πολλές φορές όταν γράφω για το άτομο που αγαπώ, νιώθω σαν να γράφω για τη Νέα Υόρκη».

«Όταν ήμουν πολύ μικρή, ήμουν κάπως ενοχλημένη από το γεγονός ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου και όλοι όσοι ήξερα θα πέθαιναν μια μέρα, όπως και εγώ. Είχα ένα είδος φιλοσοφικής κρίσης. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμασταν θνητοί».

«Όταν ήμουν νεαρή ένιωθα πραγματικά συγκλονισμένη και μπερδεμένη από την επιθυμία να μην καταλήξω σε ένα γραφείο, κάνοντας κάτι στο οποίο δεν πίστευα».

«Αν σκεφτείς τον ορισμό της αυθεντικότητας, είναι να λες κάτι και να το κάνεις πραγματικά. Γράφω τα δικά μου τραγούδια. Έκανα τα δικά μου βίντεο. Επιλέγω τους παραγωγούς μου. Τίποτα δεν βγαίνει χωρίς την άδειά μου. Είναι όλα αυθεντικά».