Να είσαι άνθρωπος.

Σήμερα δεν έχει καλημέρα.
Σήμερα ξημέρωσε μια μέρα που κανείς μας ποτέ δε θα ήθελε να δει.

Στα πλάνα μου δεν είχα να γράψω σήμερα ένα άρθρο για αυτό το blog. Αν με ξέρεις λίγο καλύτερα, θα ξέρεις πως τον τελευταίο καιρό έχω “εξαφανιστεί” από τα social media αλλά και έχω πάρει “off” από τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Αρχικά με την πρόθεση να ξεκινήσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές, αλλά δυστυχώς καταλήγοντας σε ένα πολύ μεγάλο πένθος. Με την είδηση ότι πριν 10 μέρες έφυγε από τη ζωή ο Σωκρατάκος μας, ένας πολύ καλός φίλος, ένα από τα πιο αληθινά, καλόκαρδα και χαμογελαστά παιδιά που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Μία προσωπική και οικογενειακή σχεδόν απώλεια που μας συγκλόνισε όλους.

Μέσα στη θλίψη και το βαρύ κλίμα των ημερών, λοιπόν, κάποιες συγκεκριμένες σκέψεις δε σταμάτησαν να βασανίζουν το μυαλό μου. Πόσο μπορεί να πονέσει κάποιος όταν χάνει έναν άνθρωπο που αγαπά; Πόση δύναμη βρίσκει για να συνεχίσει τις δύσκολες αυτές στιγμές; Να γίνει κατά κάποιο τρόπο ένας ζωντανός “βράχος” για να στηρίξει όσους πονάνε γύρω του; Δύναμη που δεν είχε ιδέα πως υπάρχει μέσα του. Και πώς γίνεται στην τόσο δύσκολη στιγμή σου, ένας φίλος ή συνεργάτης, ή ακόμη και κάποιος απλός παρατηρητής να μένει αμέτοχος και να μη μπορεί ή να μη νοιάζεται να συναισθανθεί τον πόνο σου; Δε χρειάζεται να είσαι κολλητός φίλος για να νιώσεις πότε κάποιος περνάει δύσκολα. Και αν δεν μπορείς να του σταθείς -τουλάχιστον προσπάθησε να μη “προκαλείς” περιφρονώντας τον πόνο κάποιου ανθρώπου δίπλα σου, σκεφτόμουν.

Και οι σκέψεις αυτές ομολογώ πως ξεκίνησαν με αφορμή ένα πρόσφατο δικό μου περιστατικό, που αφορά το προσωπικό μου πένθος και την αναισθησία κάποιων κοντινών μας ανθρώπων -που αποδεικνύεται ως συνήθως στα δύσκολα. Ξυπνώντας όμως με τα γεγονότα σήμερα, συνειδητοποίησα πόσο συνηθισμένο φαινόμενο είναι αυτό και πόσο εύκολα ξεχνάμε ή/και αδιαφορούμε με τις όποιες δυσκολίες των συνανθρώπων μας. Κι έτσι αποφάσισα να γράψω αυτό εδώ το κείμενο.

Από το πρωί στα νέα θα δεις παντού δυστυχία, ανθρώπους να θρηνούνε για τους αμέτρητους απανθρακωμένους συγγενείς ή/και γείτονές τους στα διάφορα μέτωπα της χθεσινής πυρκαγιάς στο λεκανοπέδιο της Αττικής, να θρηνούνε για τα ζώα τους που κάηκαν ζωντανά, τις χαμένες περιουσίες τους και τους κόπους χρόνων, για την εθνική όπως χαρακτηρίζεται τραγωδία που έπληξε για άλλη μια φορά την Ελλάδα μας.

Φυσικά, τι να κάνεις κι εσύ που οι ειδήσεις αυτές σε πετυχαίνουν σε διακοπές στην άλλη άκρη της χώρας να παρτάρεις σε κάποιο beach bar; Συμφωνούμε απόλυτα, δεν είμαστε όλοι ικανοί να παρατήσουμε ό, τι κάνουμε για γίνουμε εθελοντές και να βοηθήσουμε ενεργά να σβηστούν οι φλόγες ή να ανασυρθούν τα πτώματα ή έστω να προσφέρουμε νερό ρούχα ή τρόφιμα σε όλους αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Πολύ λογικό. Μπορείς όμως κι εσύ να συμβάλεις. Μπορείς για ένα -έστω- 24ωρο να μην ποστάρεις στο facebook και στο instagram τον ξέφρενο χορό σου, ή το πλούσιο γεύμα σου, το φανταστικό εξωτικό σου ταξίδι ή το πάρτυ που θα παρευρεθείς στη Μύκονο, έστω σαν ένδειξη ευαισθησίας και ενσυναίσθησης απέναντι σε αυτή την τεράστια τραγωδία που έπληξε τη χώρα μας. Δε χάθηκε ο κόσμος αν το συνεχίσεις από μεθαύριο! Και σου το λέω εγώ που μέρος της δουλειάς μου είναι και να ποστάρω πού πήγα, και ποιον συνάντησα αλλά και τι φόρεσα και να μοιράζομαι δημόσια διάφορες στιγμές της ζωής μου. Μερικές φορές όμως οι συνθήκες γύρω μας πρέπει να μας ταρακουνάνε. Να μας κάνουν να συνειδητοποιούμε την “ελαφρότητα” όλων αυτών των επιφανειακών συνηθειών μας αλλά και κυρίως τη σοβαρότητα μερικών συγκλονιστικών στιγμών και γεγονότων.

Σίγουρα εσύ που με διαβάζεις δε θα αλλάξεις έτσι τον κόσμο, μπορείς όμως τουλάχιστον να είσαι ταπεινός και να δώσεις το καλό παράδειγμα στις δύσκολες στιγμές ενός ανθρώπου δίπλα σου. Να μην προβάλεις τη χαρά σου κόντρα στον πόνο του άλλου. Να συναισθανθείς την αγωνία και τη θλίψη του. Να τον σεβαστείς δείχνοντας πως, έστω κι από εκεί που βρίσκεσαι και που ήσουν αρκετά τυχερός ώστε να μην εμπλέκεσαι ενεργά με την τραγωδία αυτή, δεν είσαι αδιάφορος.

Λίγη ευαισθησία με τον πόνο του συνανθρώπου σου.
Γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Όσο μπορείς.
Να είσαι άνθρωπος.

xx,
Ισμήνη